 Ik stapte uit het vliegtuig in Buenos Aires en werd uiteraard meteen geconfronteerd met Spaans. Natuurlijk had ik het verwacht maar had mij er bijzonder weinig mee bezig gehouden.
Als ik eenmaal maar in Zuid-Amerika zou zijn, dan zou de rest vanzelf wel komen.... In Buenos Aires kun je je nog met Engels redden. Het is een wereldstad met zoveel verschillende culturen dat je ook met Italiaans en Duits een heel eind komt. In hostels ontmoet je verschillende mensen die voornamelijk Engels met elkaar spreken dus dat is ook geen probleem. Bovendien is het verbazingwekkend hoe snel je een taal leert begrijpen en hoe ver je komt met handgebaren en een mix van verschillende talen. Het probleem komt als je buiten de stad gaat reizen en meer de lokale, openbare plekken gaat opzoeken. Achteraf was het geen probleem maar ik werd geconfronteerd dat er echt niemand Engels sprak. Niet in restaurants, niet in het openbaar vervoer en niet op straat. Het is een uitdaging en ik vond het heerlijk. Het moeten leren en moeten openstaan voor een nieuwe taal omdat je geen keus hebt. Ik was in Punta del Este in een supermarkt en was opzoek naar een komkommer. Een heerlijke frisse salade betekent voor mij niets wanneer er geen komkommer in zit. Na een aantal rondjes te hebben gelopen, en alle groente te hebben bekeken wat leek op een komkommer vond ik wel iets wat er op leek maar naar mijn idee was het toch meer een courgette. Een persoon van de groenteafdeling kwam naar mij toe en vroeg of hij mij kon helpen. Ik legde uit dat ik opzoek was naar een komkommer maar hoe leg je dat uit in een taal dat je niet spreekt? Hij liep weg en begon in de supermarkt mensen te vragen. Na een aantal minuten kwam hij terug met een mevrouw die Engels sprak en mij hielp aan mijn komkommer. In Montevideo stapte ik uit de bus en vroeg aan de buschauffeur de weg naar het hostel. Ik wist dat er ergens in de buurt van het busstation een hostel moest zijn maar had geen idee waar ik heen moest lopen. Nu kom ik erg onvoorbereid over, en eigenlijk was dat ook wel zo. Hij sprak een beetje Engels en deed erg zijn best om mij te helpen en de boodschap kwam over. Ik wist waar ik heen moest en naar mijn idee was het erg makkelijk te vinden. Toch belde hij voor de zekerheid zijn vrouw op, die Engels sprak, achter de computer zat met Google Maps en mij zo de weg kon wijzen. Met vriendelijkheid, geduld en een hoop inlevingsvermogen kom je een heel eind. Nu denk ik dat ik er voordeel van had gehad wanneer ik een aantal Spaanse lessen had genomen voordat ik aan deze reis was begonnen. Aan de andere kant heb ik er ook geen spijt van omdat ik het als een uitdaging zie. Een uitdaging om je te moeten in leven in de taal en de cultuur omdat je geen keuze hebt. Het reizen is lastiger, moeilijker en ingewikkelder wanneer het communiceren niet optimaal gaat maar je leert dat overal een oplossing voor is. Ik vind het leuk, spannend en interessant om op deze manier de wereld te ontdekken. Het mooiste wat ik ervaar is dat mensen open staan en de tijd voor je nemen om zo samen tot een gesprek en een oplossing te komen. Punta del Diablo Op dit moment ben ik Spaans aan het leren omdat ik meer gesprekken wil voeren met mensen die wonen in Punta del Diablo. Voor mij is het interessant om te weten hoe zij in het leven staan en waar zij tegen aan lopen. Het lijkt alsof het hier een paradijs is en voor mij is dat het ook maar ik ben benieuwd hoe de mensen die hier wonen het zien. Hoe is het om hier te leven en waar lopen mensen tegen aan? Het is een kleine gemeenschap maar ook een gemeenschap met verschillende groepen, verschillende visies binnen de kleine gemeenschap. Ze werken samen maar hebben tegelijkertijd ook een totaal geïsoleerd leven met weinig sociaal contact. Voor mij erg interessant en wordt er steeds nieuwsgieriger naar. Om hier meer informatie over te krijgen zal ik toch echt de taal moet leren... -> back to school...
2 Reacties
|
