De buurman en zijn busje

Wanneer ik naar het strand ga, loop ik altijd langs het huis van de buurman. Het hoeft niet, ik kan ook de andere kant langs gaan, maar dit is sneller. 
Deze buurman woont daar met zijn gezin in een mooi klein houten huisje wat hij zelf gebouwd heeft. Voor het huis staat dit Volkswagenbusje.

Op een dag was hij bezig met het luchten van de auto en de motor aan het bekijken. Ik vroeg hoe het was en of de auto misschien kapot was. 
Hij keek mij aan, een grote bos haar, een lange baard waar een pen uit stak, een leesbril hoog op zijn hoofd en zijn bruine puppy-ogen begonnen te glanzen. Ik had meteen al zo´n vermoeden dat hij was blij was dat hij zijn verhaal kwijt kon.
Het bleek achteraf nog al een prater dus toen begon het...


...Oorspronkelijk is hij Urugyaan maar 10 jaar geleden was hij in Virginia met zijn vrouw en twee kinderen. In plaats om terug te vliegen heeft hij een volkswagenbusje gekocht en zijn ze terug naar Uruguay gereden. 
Een tocht van vele maanden heeft hun uiteindelijk in Punta del Diablo gebracht.
Hier aangekomen hebben ze besloten om een stukje land te kopen en twee jaar in Canada te gaan wonen. Na twee jaar zijn ze terug gekomen en na eerst in het busje op het land te hebben gewoond, hebben ze later het huisje gebouwd waar ze nu nog steeds wonen.

Een mooi klein huisje met een oud volkswagenbusje, wat hun herinnert aan de onvergetelijke reis.
Nu is het busje kapot. Hij rijdt niet meer. Ik vroeg hem wat er eigenlijk aan mankeerde.

Een heel verhaal over dat de injectie veranderd was of moest veranderen, de carburator was kapot en twee delen moesten samengevoegd worden. Hij was er al ruim een jaar mee bezig.
Of ik er ook iets vanaf wist en hij keek mij vragend aan. Ik vertelde hem dat ik meer van andere dingen afwist en het enige wat ik ken van auto´s is een homokomeet maar wat het is weet ik eigenlijk ook niet. 

Beetje teleurgesteld vervolgde hij zijn verhaal over dat het materiaal uit Duitsland moest komen omdat deze auto daar gebouwd is. Hij wilde hem niet kwijt en ook de roest op het busje was een probleem. Een dilemma voor iemand die zoveel van zijn busje houdt. Dus als ik iemand kende die hem misschien een handje wilde helpen dan zou hij daar heel blij mee zijn. 

Langzaam maar zeker kwam er een einde aan het gesprek en kon ik richting het strand waar ik mijn hond weer vond. Rollend in het zand.

Op de terugweg zag ik de buurman een dutje doen in de kleine Volkswagencamper. 
Bijna kon je zijn dromen voelen en zijn herinneringen zien die hij had overgehouden aan het onvergetelijke avontuur in zijn camper, waar hij nu alleen nog soms een siësta in doet maar waar hij zo graag af en toe een rondje in zou willen rijden.