Mijn eerste hostelblog!

Twee maanden.
Twee maanden heb ik nu niets geschreven en ondertussen is er gelukkig wel wat gebeurd. Mijn moeder is vier weken op bezoek geweest en we hebben een heerlijke tijd samen gehad. Ik ben verhuisd en woon nu in een tent in de achtertuin van het hostel. Dit is maar voor even omdat ik straks weer een eigen plekje heb. Ik werk elke dag in het hostel en vind het geweldig.

De tent staat onder de bomen naast een meertje. De kikkers maken mij dus elke ochtend wakker en Lola is mijn trouwe waakhond. Ik vind het heerlijk!

Het seizoen is nu echt begonnen in Punta del Diablo. Het wordt al een stuk drukker en over een week is het hier vol. Uruguay heeft dan vakantie en ze komen massaal naar Punta del Diablo. Veel kan ik mij er nog niet bij voorstellen maar we zullen het wel zien.
De prijzen zijn hier nu verdriedubbeld. Het is ongelooflijk en mensen betalen hier zo 100,- dollar per dag voor een hutje wat nog kleiner is dan een gemiddelde garage in Nederland. Waarschijnlijk is dit kleine dorpje erg gewild. Ik hoop tegen die tijd ergens anders te zijn.

Mijn werk in het hostel begint om 8:00 ’s ochtend met het klaar maken van het ontbijt. Daarna maak ik de kamers schoon en doe ik de was. Ondertussen zijn de eersten dan weer begonnen met het maken van hun lunch dus kan ik de keuken opnieuw schoonmaken. Na het schoonmaken is de was wel droog en kan ik het opruimen en tegen 17:00 ben ik vrij. Het is alsof ik een eigen huishouden draai.
Het verschil is dat er elke dag nieuwe mensen om mij zijn en elke dag ontmoet ik nieuwe mensen. Dat maakt het werk zo ontzettend leuk. Iedereen die hier binnenkomt heeft een eigen verhaal en is uniek. Iedereen maakt wel even een praatje en heeft plannen of herinneringen wat ze graag willen delen.


Twee weken geleden kwam er een man van een jaar of 40 aangelopen. Een vrij kleine man met een grote snor. Hij had erg nette kleding aan en kwam met een grote glimlach naar mij toegelopen. Hij stelde zich netjes voor en vertelde dat hij op zoek was naar een slaapplek. Dat kon wel geregeld worden. 

Ik heb hem een kop thee gegeven en we zijn eerst even gaan zitten. Hij was erg moe maar wilde toch eerst zijn verhaal vertellen. Hij kwam uit Turkije en komt uit een grote familie. Hij is de jongste en de eerste die op reis is gegaan. Zijn moeder vond het verschrikkelijk maar ondanks dat is hij toch richting Zuid-Amerika gegaan. Zuid-Amerika stond op zijn lijst omdat hij hier waarschijnlijk geen Turken zou tegenkomen en hij weinig over dit continent wist.
In de 6 jaar dat dit hostel open is zijn er in totaal drie Turken op bezoek geweest. Dus dit was best een uniek geval. 

Zijn reis was hij begonnen in Brazilië. Daar was hij meteen al opzoek gegaan naar werk. Hij was rond gaan zoeken en uiteindelijk bij een restaurant binnen gelopen. Omdat hij de taal niet sprak begrepen ze hem verkeerd en dachten ze dat hij een kok was. Hij kon in principe wel koken dus voordat hij het wist was hij kok en heeft uiteindelijk een paar maanden als kok gewerkt in Brazilië. Op een gegeven moment werd het tijd om verder te reizen en kwam hij hier terecht.

Hier in Punta del Diablo heeft hij twee weken gezeten. Elke ochtend in de hangmat met een kopje thee en elke ochtend een zucht dat hij toch de Turkse thee wel heel erg miste. Soms zag ik hem in gedachten met een ernstig gezicht en vertelde hij dat het reizen toch wel zwaarder was dan hij dacht. Ook had hij elke dag alle meiden om zich heen. 
Zijn glimlach deed iedereen glimlachen en de meiden waren niet bij hem weg te slaan. Iedereen wilde met hem eten en met hem rondhangen. 
Het was zo’n charmante man.

Op een dag hadden we plannen gemaakt om een aantal restaurants te gaan bezoeken om zo werk voor hem te zoeken. Een hele lijst met restaurant waar we de volgende dag op bezoek zouden gaan.

’s Avonds ging hij met zijn moeder skypen en ik trof hem huilend in zijn hangmat aan. Het was zijn hangmat, iedereen wist dat intussen. Ontroostbaar en zo verdrietig… Ik vroeg hem wat er aan de hand was en of er misschien iets ergs gebeurd was. Hij vertelde dat hij zijn moeder zo miste en dat zijn moeder wilde dat hij terug kwam naar Turkije. De reis was nu lang genoeg geweest en nu was het tijd om terug te gaan. Terug naar de Turkse thee, terug naar het Turkse eten en terug naar zijn moeder. Hij heeft meteen een ticket geboekt en de volgende dag is hij vertrokken. Terug naar Turkije.

Intussen heb ik een berichtje ontvangen dat het allemaal goed is met hem en dat hij blij is dat hij zijn moeder heeft gezien. Ik vertelde hem dat wij hem hier missen en hij legde mij uit dat dat juist het probleem is. Overal waar hij is krijgt hij berichtjes dat ergens anders op deze wereld mensen hem missen. Hij kan niet overal tegelijk zijn.
Nu is het tijd om weer terug te gaan naar Uruguay dus ik kan hem in het nieuwe jaar hier weer verwachten. Uruguay heeft zijn hard gestolen. Hij vertelde dat hij nooit had gedacht dat hij de liefde voor zijn moederland, waar hij zoveel van houdt, zou moeten delen met een land in Zuid-Amerika waar hij eigenlijk nooit eerder van had gehoord.