 Op een mooie dinsdagmiddag pak ik de bus naar Castillos. Een dorpje dat ongeveer een uurtje verderop ligt. Daar is namelijk het postkantoor en aangezien ik nu drie weken wacht op een pakketje uit Nederland heb ik besloten om het zelf maar op te gaan halen. Mijn Nederlandse ongeduldigheid is nog volledig aanwezig. In Castillos wordt de post verzameld voor de kleinere omliggende dorpjes. Het wordt opgespaard en dan rondgebracht. Punta del Diablo is zo´n dorpje waar geen adressen zijn, geen huisnummers maar waar het via via bezorgd wordt. Het is dus van belang dan mensen je kennen wanneer je post wilt ontvangen. Mijn voordeel is dat ik blond ben en er erg Nederlands uit zie dus dit blondje weten ze echt wel te vinden (zijn hun eigen woorden). Het postkantoor in Castillos is een heel oud gebouw en bestaat uit één grote kamer. Een hoog plafon, verf is grotendeels verdwenen van de muur en het ruikt er heerlijk oud. Er is één man die de boel regelt en hij sorteert de post, verzamelt het en zorgt dat het dan rond wordt gebracht. Vaak is hij het ook die het rond brengt. In het postkantoor aangekomen vroeg ik of er ook een pakketje uit Nederland was aangekomen. ´Nee, geen pakketje uit Nederland´. Zonder te kijken wist hij het antwoord. Ik vroeg of hij misschien zou willen kijken omdat het ook een envelop kan zijn of misschien iets wat er op lijkt. Met een zucht ging hij een aantal dozen bij langs en concludeerde dat er niks uit Nederland was gekomen. Hij vroeg wat ik verwachte en vond het toch wel interessant dat er binnenkort iets uit Nederland bezorgd wordt. Ik vertelde dat het een verrassing is maar als het is aangekomen dan zal ik het aan hem laten zien omdat ik denk dat er drop in zit. Daar had hij nog nooit van gehoord maar zijn interesse is gewekt. Wanneer ze iemand niet kunnen vinden in het dorp en telefonisch niet kunnen bereiken dan bewaren ze de post op het postkantoor. 7 dagen heeft dan iemand de tijd om het op te halen en dan zenden ze het terug. Hij heeft mij verzekerd dat de post uit Nederland bewaard wordt en dat hij het niet terug zal zenden. Gelukkig maar, anders blijven we bezig! Nu is het wachten, en ik vind het spannend. Bij de buurman zag ik een dikke envelop onder de ruitenwisser zitten en soms wordt het in de supermarkt bezorgd of ze rijden het dorp rond om je te vinden. Je weet dus nooit wanneer en waar de post bezorgd wordt. Bovendien kan het langer duren. Ze sparen de post op zodat ze niet elke keer voor een klein beetje post naar een dorp hoeven te rijden. Erg praktisch maar daardoor kan het zo een week of twee weken langer duren. Mochten er dus geboortekaartjes onderweg zijn en mijn felicitaties komen drie maanden later dan weten jullie in ieder geval waar het aan ligt. Ik vermoed namelijk dat het verzenden van de post ook niet heel rap gaat. De zoektocht van de postbode en het persoonlijke contact dat hij heeft met de mensen vind ik leuk. Wat lijkt het mij heerlijk om een postbode hier te zijn en op zoek te gaan naar mensen om hun blij te maken met een mooie brief of een pakketje. Een avontuur waarbij absoluut geen haast geboden is.
0 Comments
|
www.mijnjas.com