Eenmaal in het jaar wordt er in Montevideo een feest georganiseerd door en met dakloze mensen. Midden in de stad op een pleintje tussen de hoge gebouwen in. Luide muziek, versiering gemaakt van afval en heel veel vrolijke gezichten. Omdat ik mij soms ook best vrij dakloos voel vond ik dat ik ook best mee mocht feestvieren. Niets is immers zo leuk als jezelf uitnodigen op een feestje waar je vrijwel niemand verstaat. Goede gesprekken werden er toch niet gevoerd. Dit was het moment om de kou te vergeten en de winter in te gaan met een lach. Daar draaide dit hele feestje om. Met een lach de kou tegemoet zodat de kou minder zal zijn. Meer liefde en minder kou, dat was de boodschap van het feestje. Vrijwilligers, kinderen en veel daklozen. Toevallige voorbijgangers werden uitgenodigd voor een dansje en het was één groot feest. Ik kwam aangelopen en door mijn blonde haren wisten ze mij er al snel uit te pikken. Voordat ik het wist stond ik in de armen van een hele blije man te dansen. Ik moet zeggen dat ik wel eens een frissere man heb ontmoet maar zelden één met zulke twinkelende ogen en zo’n grote glimlach. Hij vertelde dat hij nu vijftien jaar op straat leeft. Begonnen in Buenos Aires maar dat vond hij te gevaarlijk worden dus is hij vertrokken naar Montevideo. Ook niet geheel ongevaarlijk voor een dakloze maar veel beter dan zo’n grote stad als Buenos Aires. In Montevideo heeft hij zijn eigen plekje en kan hij soms wat klusjes doen voor een klein bedrag. Ik was de eerste Hollandse in zijn leven waar hij mee heeft gedanst en of ik de groetjes aan Maxima wilde doen. Dus bij deze… Maxima, je krijgt de groetjes van Juan. Na een tijdje kon ik aan de aandacht van Juan ontsnappen. Ik begon wat foto’s te maken en er kwam een jonge vrouw naar mij toe. Zij was één van de werknemers van de daklozenorganisatie die ook verantwoordelijk waren voor dit feestje. Daklozen van ver komen naar dit plein om er deel van uit te maken. De versieringen en kostuums worden ieder jaar mooier en groter. Het idee om met een glimlach de winter tegemoet te gaan zodat je minder van de kou zal merken is ontstaan omdat er niet genoeg opvang is. Het is niet zo dat er heel veel daklozen zijn maar de mensen die op straat leven zijn er net iets te veel voor in een opvang. Dit feest creëert samenhang en levenslust. Mensen die normaal in een hoekje zitten en worden genegeerd zijn nu het middelpunt en worden gezien. Ze voelen zich weer onderdeel van de samenleving en voor veel van hen geeft dat energie en hoop. Een mooie uitleg van een eigenlijk erg simpel feestje maar met grote impact. Ik geloof dat Juan een beetje verliefd is geworden…
1 Comment
|
www.mijnjas.com