Op bezoek bij een boerenfamilie in Uruguay

Gaucho's, de cowboy's van Uruguay.
Zij die zo hard werken en het boerenleven in de hand houden. Iedere dag weer zweten om alles gedaan te krijgen.
Het is hard werken! Zij zijn er voor geboren en zoals ze zelf zeggen:'' Je bent een gaucho of je bent het niet''. 

Iedere keer wanneer ik een gaucho zie langsrijden dan krijg ik een glimlach.
Wat een machtig beroep lijkt mij dat en wat een krachtige uitstraling hebben deze mannen.
Ja, het zijn mannen. Vrouwelijk gaucho's worden niet geaccepteerd, zo hoorde ik later...
Ik schrok er toch even van. Een verschil tussen mannen en vrouwen? Dat zijn we toch niet meer gewend? Is dat nog iets van deze tijd? 

Een paar dagen geleden ontmoette ik via MijnJas een persoon die een grote estancia heeft in het binnenland. Ik was erg benieuwd hoe deze estancia er uit zag en ik werd uitgenodigd om een nachtje door te brengen op deze boerderij en te dineren met de familie.
                                                        Deze uitnodiging nam ik natuurlijk meteen aan! 
​

Na een mooie auto rit door het binnenland kwamen we bij de estancia aan.
Een prachtige oprijlaan met hoge bomen aan de zijkant. De entree was al overweldigend en toen ik het huis zag was ik wel heel erg onder de indruk. Het was geen groot huis maar een prachtig oud huis met ontzettend veel charme. Het huis is 100 jaar oud en volledig gerestaureerd maar met alle originele elementen. Ik werd welkom geheten door de familie en mijn slaapkamer, met eigen badkamer zag er uit als in een droom. 

Een estancia heeft meerdere gebouwen op het erf. Zo woont er nog een boerenfamilie die het huishouden doet voor de familie en ook kookt. Daarnaast is er een gebouw waar de gaucho's in kunnen slapen wanneer ze worden ingehuurd om werk te doen en er zijn verschillende bijgebouwen voor materiaal en gereedschap voor de boerderij.
Het is geen hele grote estancia maar wel een oude en wat het zo bijzonder maakt is dat het nog bijna helemaal origineel is. 

Dit bedrijf heeft in totaal 1000 koeien en een handjevol schapen. Vlees is datgene waar geld mee verdiend wordt en schapen is meer voor eigen gebruik. Voor de koeien zijn is personeel nodig en die worden ingehuurd wanneer dat nodig is. 
Zo makkelijk blijkt dat nog niet te zijn. De meeste gaucho's zijn al op leeftijd en de jongere gaucho's zijn iets minder makkelijk om mee te werken omdat ze niet altijd afspraken nakomen en het werk minder serieus nemen. Het begint een probleem te worden en soms weten de boeren niet meer waar ze hulp vandaan moeten halen. 

Toen kwam ik met de vraag:" Kan ik geen gaucho worden? Ik kan paardrijden en volgens mij vind ik het hartstikke leuk werk''. 
​

Het werd even stil en toen begon de heer des huizes mij uit te leggen dat er geen vrouwelijke gaucho's zijn. Ten eerste zou het dan al een gaucha zijn en geen gaucho maar vrouwen zijn niet gemaakt voor dit beroep dus het zou nooit wat worden. Volgens de Uruguayaanse traditie is het de bedoeling dat de vrouw voor het huishouden en de kinderen zorgt en zich niet druk maakt om het boerenbedrijf.
​Oké, dan weten we dat ook weer! Geloof dat ik niet zo snel met een Uruguayaan zal trouwen! 

Na een heerlijk diner met zelfgemaakte aardappelkroketjes en lamsvlees van de boerderij was het bedtijd. 's Ochtends werd ik wakker met de zon in mijn gezicht. Ik keek uit het raam en de weilanden waren oranje. De zon scheen tussen de palmbomen door in mijn kamer.
                         Zo prachtig en zo mooi dat ik snel mijn camera pakte om buiten foto's te maken. 

Na het ontbijt kreeg ik een rondleiding over het terrein. De omheining moest geïnspecteerd worden en ik kreeg verschillende kuddes koeien te zien. De estancia heeft twee heuvels en vanaf daar een spectaculiair uitzicht over de Laguna Negra. Een grote zwarte laguna niet ver van La Esmeralda. 

Na deze rondleiding was het alweer tijd om te gaan. Een kort maar krachtig uitstapje en ik heb nieuwe vrienden gemaakt op het platteland van Uruguay. Zij zijn stiekem een beetje jaloers op mijn plekje aan de kust en ik ben toch wel erg onder de indruk van hun plekje.
                                                    Misschien toch maar een keer huizenruil doen!
​

Wil je graag meer weten over het boerenleven in Uruguay en heb je ook zin om een keer een estancia te bezoeken? Er zijn verschillende estancia's open voor publiek en sommigen zijn omgebouwd tot Bed & Breakfast. Het is zeker de moeite waard omdat je op deze manier echt in aanraking komt met de Uruguayaanse cultuur van het platteland. 

​                                                                             Ik help je graag op weg!

De bovenstaande foto is de estancia waar ik een nacht heb doorgebracht. Deze foto is gemaakt vanaf één van de twee heuvels wat de estancia rijk is.